Geboortegolf in Bravis Moeder en Kindcentrum

Als je het MKC binnenloopt, prijkt een groot geboortebord vol met gekleurde stickertjes. Blauwe bolletjes zijn jongens, rode stickertjes zijn de geboren meisjes, oranje staat voor tweelingen en de stilgeboren kindjes hebben ook een eigen kleur. September was de drukste maand met 245 bevallingen. 

De drukte is een uitdaging voor de afdeling. Er is al tijden een personeelstekort. Vanwege het hoge ziekteverzuim dat enerzijds is ontstaan door corona maar anderzijds wordt veroorzaakt door reguliere ziektegevallen. Tegelijkertijd ligt ziekenhuispersoneel niet voor het oprapen. De medewerkers van het MKC draaien extra diensten en inleidingen worden zoveel mogelijk vooruit gepland aan de hand van het rooster.

Nee-verkopen 

Deze nacht halverwege oktober waren er vijf bevallingen. Dat is veel, want er waren maar zes medewerkers. Tijd om te rusten of eten was er niet echt. ,,Gelukkig krijgen patiënten daar niks van mee”, vertelt klinisch verloskundige Maggie ’s-Gravendijk. ,,We doen altijd ons best om de zorg en aandacht te geven die nodig is.” 

Nee-verkopen gebeurt nog niet in het Bravis. Ze helpen soms zelfs andere ziekenhuizen met opnames. Zo belde een medewerker van het Amphia laatst radeloos op. Ze had al zestien ziekenhuizen gebeld, nergens was plek. Uiteindelijk konden ze in Bergen op Zoom wat schuiven met bedden waardoor de baby daar geboren kon worden. ,,Mensen kunnen met een gerust hart bij ons bevallen, hier is altijd wel een plekje.”

Mensen kunnen met een gerust hart bij ons bevallen, hier is altijd wel een plekje

Continue puzzel

Dat was lange tijd niet zo op de afdeling neonatologie waar pasgeboren baby’s liggen die extra zorg nodig hebben. Sinds de zomer van vorig jaar tot een paar weken geleden was het zoeken naar ruimte om ieder kind te kunnen helpen. 

In die tijd is een WhatsAppgroep ontstaan waarin verschillende ziekenhuizen elkaar uit de brand proberen te helpen door een leeg bedje aan te bieden. ,,Er zijn veel kinderen te vroeg geboren, maar dat kan ook komen doordat er in zijn totaliteit meer geboortes waren", vertellen neonatologie verpleegkundigen Olga Tange en Bianca Oostvogels. 

,,Je probeert natuurlijk zoveel mogelijk kinderen zelf op te vangen, maar dat kan niet altijd. Het is voorgekomen dat een kind vanuit hier naar Zwolle moest. Deze zorg is niet planbaar, het is een continue puzzel en kritisch kijken of een kind kan doorschuiven naar bijvoorbeeld de kinderafdeling.” Het team is niet groot en gewend aan drukte. Hierdoor was deze bizarre tijd goed op te vangen. ,,We verdelen de vraag en vangen voor elkaar gaten op. Als de sfeer goed is, doe je dat voor elkaar.”

Aandacht voor de patient

Doordat iedere patiënt in het Bravis Moeder en Kindcentrum een eigen suite heeft, krijgen zij weinig mee van de drukte. Binnen de kamer heerst er rust en is er alle ruimte om vragen te stellen. Zodra verloskundige ’s-Gravendijk de deur dichttrekt, is het hollen naar de volgende patiënt. 

‘De verpleegkundigen hebben alle tijd voor ons’

De suite ernaast ligt de Bergse Inge Maas. Ze is de dag ervoor bevallen van dochter Sara. Het is het eerste kindje van Maas en haar partner Tim Hoogerland. ,,Het ging gelukkig heel vloeiend.” Sara was er vroeg bij, want ze kwam bij 36 weken en 6 dagen. ,,We zagen het niet aankomen. Ik was pas net met verlof en moest voor mijn gevoel thuis nog van alles doen.” 

Bram en Femke Boogaard

Van de babyboom heeft het stel in het ziekenhuis niets gemerkt. Alleen bij de tussentijdse controles was het druk geweest. Hetzelfde geldt voor Bram en Femke Boogaard uit Sint Annaland. In de eerste lockdown kwam Sara ter wereld, nu is zusje Sofie geboren. ,,We kennen veel mensen die zwanger zijn. Ze krijgt veel vriendjes en vriendinnetjes.” 

Ook zij merkten niets van de volle ziekenhuisagenda. Femke is ingeleid nadat uit een controle bleek dat ze een hoge bloeddruk had. Sofie wilde niet meteen drinken waardoor het stel een nachtje moest blijven. ,,De verpleegkundigen hebben alle tijd voor ons. Dat is erg fijn.”

Positieve instelling

Verloskundige ’s-Gravendijk zou het jammer vinden als ze niet voldoende aandacht aan patiënten zou kunnen geven. ,,Zolang iedereen een positieve instelling heeft, lukt het ons. Een goede sfeer doet zoveel.” En dat blijkt, want hoe druk het ook is, iedereen probeert elkaar te helpen en heeft oog voor de ander. ,,We zetten de schouders eronder en doen het met elkaar.”